De verwachtingen zijn erg hoog als we na de vele positieve verhalen over het eiland Lembongan met knikkende knieën op de speedboot proberen te klimmen, vechtend tegen de hoge golven en ons 8 miljoen rupiah droog proberen te houden, omdat er op het eiland maar een geldautomaat is die vaak defect is. Na een boottocht die leek op een goed gelukte attractie die in het actieve gedeelte van de Efteling niet zou mis staan inclusief een flinke watersplash, maken we langzaam onze entree in de wateren van Lembongan.

Zeegroen water, hemels blauwe lucht, smaragdgroene bomen en een verbijsterende rust die ons van verbazing in verrukking doet vallen en ons met open mond doet rond kijken. Dit is fantastisch en zo’n groot contrast met Kuta waar de hossende ausies zich tegoed doen aan allerlei dingen die niet op een kaart te bestellen zijn, maar wel in een donker steegje.

Een vriendelijke jongen helpt ons van de boot, rijkt ons zijn diepbruine hand aan, glimlacht en heet ons welkom op Lembongan. Wauw! Eenmaal aangekomen in ons resort, welke vier traditionele rijsthutten (een lumbung) telt waarin we niets te kort komen door de gastvrijheid van de familie en waar aan de achterkant een openlucht patio is met toilet en douche, springen we op ons gehuurde scooter om het eiland te gaan verkennen door over de enige hoofdweg te rijden die het eiland heeft.

Het grind schiet knisperend weg onder de dunne en zachte banden van de scooter en we zien kleine iele vrouwtjes met enorme manden gevuld met zeewier op hun hoofd dragend zonder enige ondersteuning van hun armen een steile trap omhoog komen die leidt naar het ondiepe gedeelte van de zee waar een van de twee dorpen op het eiland, hun zeewierplantages hebben. Zodra de zee eb inzet, zo rond 15.00 uur, komen de families naar hun groene en vierkante plantages om de oogst van die dag veilig te stellen in de inmiddels adembenemende turquoise heldere zee. De intensiteit van de kleur van het zeewier, de uitgestrekte ‘zeewierakkers’ op de bodem van de helderblauwe zee en de bedrijvigheid die we zien doen ons blij versteld staan. Eenmaal aan de andere kant van het eiland zien we hetzelfde tafereel, maar dan uitgevoerd door families uit het andere dorp wat Lembongan rijk is met op de achtergrond de contouren van het grotere buureiland Nusa Penida. Dit zorgt er dan ook voor dat de zeewierplantages zover rijken als dat we kunnen zien.

Een gele smalle brug met ratelende houten latjes als je er over heen rijdt, verbind Lembongan met het kleinere buureiland Ceningan. De wegen op deze twee eilanden zijn een uitdaging voor de toeristen op scooter, want er zitten kuilen in de weg met losliggende flinke stenen en die soms door de lokale bevolking goed bedoeld zijn gevuld met grind wat de reis met de scooter extra spannend maakt. Als we dan ook nog meerdere malen door een zes-jarige op een scooter, nonchalant worden ingehaald met een snelheid van 50 kilometer per uur, manoeuvrerend tussen de kuilen en de grindstukken door, voelen we ons echte amateurs. Desalniettemin genieten we van de vele uitzichten die we mogen bewonderen als we weer eens een doodlopend paadje ingereden zijn, er een slang voor de scooter wegschiet en een 40 centimeter grote gele vogel met een snavel als een vishaak een stukje meevliegt terwijl Jeroen voor zich moet kijken om de scooter verticaal het grind over te rijden.

Een korte tour door het mangrovebos is een welkome ontspanning na de samengeknepen billetjes op de scooter. Het gezoem van de muggen, het gekwetter van de vogeltjes, het kabbelende water en het schommelen van de boot zijn de enige geluiden die we waarnemen als we door het water glijden door de mangroven. Enorme wortels steken boven de grond uit, met hun tenen in de natte kleigrond in de bodem om steun te ontvangen en mogelijk nog wat water. Het prachtige groene bos, het heldere water en de stilte doen ons bijkomen van alle avonturen die we tot nu toe hebben beleefd. Eenmaal aan wal lopen we achter de kapitein van onze ‘mangrovegondel’ aan om in zijn amateuristische, maar toch erg gezellige huiskamer/bar een verse kokosnoot en een Bintangbiertje te drinken terwijl we een idyllisch uitzicht hebben op de zee. Denkend aan onze snorkeltrip die een dezer dagen plaats gaat vinden, als de zee eenmaal rustig is geworden en de lokale bevolking ook niet meer wijzend, met open mond en verbazende geluiden naar de zee kijkt, proosten we glimlachend op een geweldig mooi stukje Azië waar we even deel van uit mogen maken.

[gallery_bank type="images" format="thumbnail" title="false" desc="false" responsive="true" display="all" sort_by="random" special_effect="none" animation_effect="bounce" album_title="false" album_id="16"]