Yodifee, de naam van een ooit klein project, gestart door de onbaatzuchtige en vriendelijke Nimul die voorheen werkzaam was bij de primary school (Lavalla) een paar straten verder op om vervolgens vier kinderen met een lichamelijke beperking in huis te nemen nadat ze nergens anders meer terecht konden na hun basisopleiding. Terug naar huis was voor deze kinderen geen optie, omdat er simpelweg geen thuis was en dit was het allereerste begin van Yodifee wat nu uitgegroeid is tot een grote organisatie welke internationale steun krijgt van onder ondere het Liliane fonds en Sharing success.

YODIFEE (Youth with Disabilities Foundation for Education and Employment)

Eenmaal aangekomen bij het hoofdkantoor van Yodifee, Villa Maria zo'n 14 kilometer buiten Phnom Penh, veranderden onze zorgelijke gezichten die zich hadden gevormd na de ervaringen in Phnom Penh, in gezichten met een voorzichtige glimlach en ons hart openden zich na het voelen en zien van wie er op ons stond te wachten, want bij de entrée stonden zo'n dertig kinderen ons met een grote bewondering en een warme en brede lach op te wachten. Vriendelijk groetend en knikkend kwamen er een paar potige en zelfverzekerde jongens op ons af zodra we de terreinwagen van Nimul uitstapten met de vraag of alles goed ging. Hun ogen glinsterden bij het geven van deze begroeting en achter ons hoorden we gegiechel waardoor wij ons omdraaiden en zagen dat daar een groepje leuke meiden ons aandachtig stonden op te nemen met hun grote vriendelijke ogen en friemelende handen die ze in hun schoot hadden gevouwen. Wat is dit een wereld van verschil met de hoofdstad Phnom Penh ondanks de korte afstand in kilometers. De stoflaag waar ik eerder over sprak is hier goed opgepoetst en zodra je het perceel op loopt krijg je een warm gevoel van thuis zijn door de kinderen waarvan sommige eerst afwachtend reageren, maar wanneer je een woordje Khmer met ze spreekt openbreken om je van alles te vragen over je leven in Holland en te kletsenbetsen over de dagelijkse dingen. Mijn vocabulair ten aanzien van de Khmer taal is binnen twee dagen al verdriebubbeld, want het is natuurlijk erg leuk en grappig om een westerling te zien struikelen met haar tong als ze allerlei woorden uitspreekt met klanken waarvan ze het bestaan niet eens wist.

Nimul, de directeur en oprichter van Yodifee, is een vriendelijke man die een erg groot hart heeft en hier zichtbaar uit werkt en praat. Wanneer hij ons in een ruim kantoor met daarin medewerkers die ooit opgeleid zijn door Yodifee, uitleg geeft over het ontstaan en de werkzaamheden van Yodifee groeit mijn respect en ontroering met de minuut. Wat deze jonge en grote verantwoordelijkheid dragende man dankzij financiele ondersteuning van onder andere het liliane fonds en sharing success heeft weten neer te zetten is onbeschrijfelijk knap. Yodifee bestaat uit vijf chronologische elementen, namelijk Villa Maria (een vervangend thuis voor lichamelijk gehandicapte jongeren), een basisschool, taalkundige en schriftelijke opleiding, opleiding tot een bepaald vak zoals kapper, naaister en technisch medewerker met tot slot de ondersteuning en hulp bij het zoeken van een betaalde baan zodat de uiteindelijk jong volwassenen zichzelf kunnen onderhouden en voorzien in de dagelijkse behoeften. Daarnaast heeft Yodifee ook nog een boerderij in het westen van Cambodja, een handicraftshop en website waar zij zelfgemaakte spullen verkopen, helpen zij gezinnen om hun kinderen naar school te laten gaan hetzij door het gehandicape kind te voorzien van een brace/rolstoel/fiets of operatie ter verbetering van de motoriek en de dagelijkse handelingen en door de betrokken school (na bemiddeling) toegankelijk te maken voor de nieuwe leerling met handicap zoals steunen in een toilet of een oprit bij een trappetje. Doordat de kinderen al een achterstand hebben door hun lichamelijke handicap en soms een kleine cognitieve ontwikkelingsachterstand hebben krijgen de kinderen hier ook training in persoonlijke groei. Meestal een belangrijk vergeten onderdeel in projecten, welke de basis legt voor het leven, namelijk een die een individu meer zelfvertrouwen geeft in zijn/haar eigen kunnen, het individu leert om te vertrouwen op zijn/haar eigen vaardigheden en leert om te handelen op het maken van eigen keuzes met daarbij het dragen van eigen verantwoordelijkheden. Zo heeft ook ieder kind bij Yodifee een eigen plan met daarin de doelen voor een bepaalde tijd en deze worden dan ook regelmatig besproken om te zien wat er nodig is om deze doelen te bereiken.

In eerste instantie probeerden Yodifee kinderen nadat zij een basisopleiding hadden voltooid en een vakmanschap eigen hadden gemaakt een eigen onderneming te laten starten met behulp van een klein startbedrag voor het aanschaffen van materialen. Na het reflecteren op dit proces is Nimul tot de conclusie gekomen dat dit buiten hun capaciteit ligt. Vaak komen de kinderen uit een erg arm gezin waarvan de ouders al schulden hebben gemaakt. Zodra de jong volwassene een eigen kleine onderneming start worden of de nieuw aangeschafte materialen verkocht of de opbrengsten gebruikt om de schulden van de ouders af te lossen waardoor het kind zijn onderneming kwijt is. Hedendaags volgen zij de exist strategy en dit betekent dat zij jong volwassen helpen bij het zoeken en houden van een betaalde baan op de lange termijn in de sector waar zij voor geleerd hebben. Yodifee bemiddeld tussen het bedrijf en de jong volwassene en begeleidt deze mensen daarna eens per jaar. Desondanks zijn er nog steeds jong volwassenen die een bedrijfje starten, maar dit wordt niet aangemoedigd.
Wanneer ik Nimul vraag waar hij het meeste trots op is begint hij eerst hard te lachen en gooit zijn hoofd naar achteren, waarschijnlijk vanuit een soort van verlegenheid en bescheidenheid. Dan kijkt hij mij serieus aan en verteld dat als hij in een huis komt waar helemaal niets is, omdat het gezin zo arm is, het fijn is om een stukje hoop te brengen. Een stukje hoop wat de mensen vooruit brengt en ze niet laat bungelen aan een zijde draadje. Een stukje hoop door het kind op te leiden tot een zelfverantwoordelijk individu met basisvaardigheden en een specialisatie ten aanzien van een vakmanschap. Daarnaast hoopt Nimul dat hij mensen inspireert om ook positief te handelen en daarmee het positieve handelen te verspreiden. Dit is dan ook goed zichtbaar wanneer we over het terrein lopen en de kinderen elkaar helpen, grapjes met elkaar maken, zelfvoorzienend zijn zoals de eigen kleding wassen, een super gitaar optreden geven aan elkaar, elkaar voortduwen in de rolstoel of elkaars haren wassen om het vervolgens te bewerken met een fohn of iets dergelijks.

De eerste twee dagen waren erg indrukwekkend en keken we elkaar vaak aan, zonder iets te zeggen, en dan voelden we beiden het respect en de bewondering voor wat er hier opgebouwd en gaande is. De eerste twee dagen hebben we bezoeken gebracht aan de lavalla school en yodibike, een shop langs een drukke weg waar zo'n tien jong volwassenen onder andere brommers, televisies en telefoons repareren en waar ze benzine verkopen om de drie begeleiders (ooit opgeleid door Yodifee) te kunnen betalen. Dit bedrijfje heeft dan ook drie doelen, namelijk personen opleiden, het biedt werkplaatsen en ze voorzien in hun eigen onderhoud.

Een hoop indrukken en emoties stemmen ons erg positief en we kijken dan ook erg uit naar de komende dagen waarin we nog meer bezoeken zullen brengen aan onderdelen van Yodifee om vervolgens zelf aan het werk te gaan, waarin ik trouwens volledig vrije keuze heb wat te doen. Vrijdag zal Jeroen, na een onvergetelijke trip, naar Amsterdam vliegen en zal mijn werkweek starten met het lesgeven van jonge kinderen op de Lavalla school en Yodifee, het helpen op de daycare en een hoop andere dingen.

[gallery_bank type="images" format="thumbnail" title="false" desc="false" responsive="true" display="all" sort_by="random" special_effect="none" animation_effect="bounce" album_title="false" album_id="21"]