We ontmoeten Santos, een man die werkt bij de organisatie die ons helpt met het ditribueren van de goederen en zelf opgegroeid is in het tweede bergdorp. Hij vertelt ons hartverscheurende verhalen over een aantal gezinnen. Zo ook het verhaal dat twee kinderen van 2 en 7 jaar hun moeder zijn verloren tijdens de aardbeving, dat hun vader de zorg voor hen niet aankon en met de noorderzon vertrokken is. Ik slik een flinke brok in mijn keel met tranen in mijn ogen weg om het volgende schrijnende en ongelooflijke verhaal te horen dat de mensen in sommige dorpen een week moeten lopen om de primaire voedselbehoeftes aan te schaffen zoals rijst en ander droog voedsel. Een WEEK! Een week heen en een week terug. Ik denk aan de momenten dat ik thuis op de bank zit en geen zin heb om een klein stukje te lopen naar de supermarkt en toch maar met de auto ga…… Alle verhalen raken ons diep en met een vreemd soort bewondering en ongeloof luisteren we nederig naar de verhalen van Santos terwijl we ondertussen bewust en onbewust vergelijkingen maken met de thuissituatie.

Een goede nacht in de tent en na het ontbijt van geroosterde boterhammen met ei gaan we samen met Santos op pad om de 14 gezinnen te bezoeken niet wetende dat 5 daarvan helemaal bovenop een berg wonen waar de enige manier van bereiken klimmen is. Na ruim 1,5 uur komen we rood aangelopen, flink zwetend en uitgeput boven met de wetenschap dat een ieder die hier woont dit elke dag in ieder geval een keer doet en soms wel vaker. We bezoeken de gezinnen een voor een en worden vriendelijk welkom geheten met een banaan, een knikje en pretoogjes. Vandaag en morgen zijn de dagen van het festival dat de dieren worden geofferd voor het feest. Geiten, varkens en buffalo’s moeten er aan geloven en zo ook bij de vijf gezinnen op de bergtop. De buffalo kijkt alsof hem zojuist is ingefluisterd dat zijn laatste uur heeft ingezet en we zien het ouderwetse geweer klaarliggen om de buffalo te laten hemelen. Tijdens ons bezoek aan de gezinnen horen we meerderemale de schreeuw van een geit tussen de bergen door galmen wetende dat hij een uur later in stukken zal worden verdeeld onder een tal van gezinnen.

We nemen een duik in het beekje vlakbij de tent en komen bij van ons avontuur naar het hooggelegen bergdorp en alle indrukken die we hebben vergaard om vervolgens de donatiegoederen te sorteren voor de in totaal 14 gezinnen. Ieder gezin krijgt in ieder geval een deken (grote gezinnen twee dekens), een zak zout, een zak met dahl, een zak tamarinde, 20 kilo rijst en een flinke hoeveelheid koekjes. We sorteren de kleding om alvast goed voorbereid te zijn op wat komen gaat en wanneer we daarmee bezig zijn arriveren de eerste gezinnen met kinderen op de gemeenschappelijke plaats. Wanneer iedereen er is beginnen we met het overhandigen van de goederen en de vrouwen staan zenuwachtig en lachend in de rij om de eerstevolgende te zijn die iets ontvangt. Binnen een uur hebben we alles verdeeld en de tengere vrouwtjes binden de rijstzak behendig met de typische hoofdzak op hun hoofd, hangend op hun rug om te beginnen aan de stijle tocht naar boven. We zien een jongetje als een dolle enthousiast op en neer springen wanneer hij zijn zojuist gekregen boek stevig in zijn handen houdend laat zien aan zijn vader en de tranen wellen op in onze ogen.

Langzaam gaat iedereen op huis aan met de zojuist gekregen goederen en wij beseffen dat dit het einde was van onze missie in Nepal. We zijn echt moe, overvol met indrukken en kunnen nauwelijks woorden vinden voor alle verhalen, situaties, ervaringen en bijkomende emoties, dus we zitten samen op een bankje voor ons uit te staren nog niet denkend aan morgen wanneer we zullen gaan raften op de ruige Seti rivier. Wanneer echt iedereen weg is kijken we elkaar diep in de ogen en barsten we allebei in huilen uit. We zijn diep geraakt door de vreugde en intense blijdschap van de kinderen die een nieuw tshirt of een boekje kregen. Wat een rijke ervaring.