'Miss you' waren de woorden die Sok mij toeschreeuwde toen ik zijn klas na een vliegtuigenvouwenles gedag zei. Het begin van een toch wel bijzonder en lief afscheid wat ik kreeg op de lavallaskool. Een volledig optreden met zang, dans, toneel, een speech en cadeaus waren dan ook aan mij gericht waarbij ik mij bijzonder ongemakkelijk voelden en mij bij het einde een slechte figurant in een 'temporeclame' voelde: 'het waren vier fantastische dagen'. Desondanks natuurlijk hartverwarmend en ben ik blij dat ik ( hopelijk) iets heb bij kunnen dragen aan de ontwikkeling van de ijverige leerlingen en de hardwerkende leerkrachten.

Zelfvertrouwen en kracht, dat zijn de twee woorden die mij omver bliezen en tranen in mijn ogen deden opwellen toen ik vrijdagmiddag naar een 4,5 uur durend optreden zat te kijken gemaakt door de yodifeestudenten in samenwerking met de highschool studenten en hun begeleiders. Wat ontzettend gaaf om te zien dat de yodifeestudenten voor een bijna volle zaal (150 mensen) zichzelf zo bloot geven door te zingen, een instrument te bespelen, te dansen, te acteren en stand up comedy doen. De glimlach van de studenten en hun trots groeiden met de minuut en dit was ook goed zicht- en voelbaar, vooral wanneer het publiek regelmatig juichend klapten of hard moesten lachen na een goede grap. Een optreden om aandacht te vragen voor mensen met een handicap en te laten zien dat de enige handicap die er bestaat een negatieve houding is.

Dit is ook precies het doel wat yodifee wil bereiken, namelijk gehandicapte kinderen doen laten opgroeien in een veilige omgeving waarin zij onderzoekend te werk kunnen gaan, kunnen leren en studeren, medische zorg of rehabilitatie krijgen en gedurende dit hele proces hun zelfvertrouwen te laten groeien, zodat zij inderdaad de kracht krijgen om iets van hun leven te maken, te durven dromen over de toekomst en zelfstandig te zijn. Ik maak dan ook een hele diepe buiging voor alle hardwerkende en vriendelijke studenten van yodifee en lavalla, alle medewerkers die deel uitmaken van het proces, de donors (want zonder hen is het niet mogelijk) en voor de directeur Nimul.

De laatste vijf weken en twee dagen zijn voorbij gevlogen alsof ik even met mijn ogen knipperden en ik wakker werd, met een glimlach op mijn gezicht, om uiteindelijk te beseffen dat het maar een droom was. Gelukkig is het geen droom geweest en heb ik grotendeels samen met Jeroen kunnen proeven van twee mooie Aziatische landen die ons weliswaar soms verdrietig en warrig stemden, maar ons meestal lieten verbazen, glimlachen en genieten door de schoonheid van de natuur en vooral de schoonheid van mensen die we ontmoet hebben.

We hebben eindeloze stukken gelopen om Vietnam en Cambodja te ontdekken totdat onze voeten begonnen te branden in de beschermende schoenen, we hebben met blote voeten door het kabbelende en verkoelende water gelopen van de elfenbron in Mui Ne, in het visafval gestaan op het strand van Fishing Village, wakker gelegen van de enorm grote en jeukende muggenbeten op onze tenen, de witte zandduinen beklommen, gefietst en gelopen door de binnenlanden, we hebben om half vijf in de nacht samen met 3000 chinezen op een grasveldje gestaan om te wachten op de zonsopkomst, ik heb mijn voeten letterlijk kapot gelopen tijdens het spelen van spelletjes met de studenten van lavalla en we hebben onze schoeisel uitgedaan om een huis in het binnenland te betreden om vervolgens uit een kokosnoot te drinken en kennis te maken met een arm gezin.

We hebben honderden eetstalletjes gepasseerd op de trottoirs, etenswaren gezien waarvan we het bestaan niet wisten, uit beleefdheid sommige ondefinieerbare dingen opgegeten, 145 vruchten- en groentensapjes gedronken, 22 kilo rijst gegeten, we hebben menigmaal insecten uit ons eten geslagen, we hebben het heetste broodje ooit gegeten en daar blaren van in onze mond gehad, hevig verlangd naar een stukje chocola en oude kaas, we zijn geschrokken toen een kakkerlak van het plafond naar beneden viel in het eten, we hielden elkaar vast als een rat zo groot als een chihuahua voorbij liep of toen een kikker zo groot was als een galiameloen wegsprong en echt bleek te zijn en we hebben elkaar menigmaal tevergeefs ingesmeerd om te voorkomen dat we slachtoffer werden van de muggen.

We hebben geslapen op harde bedden, zachte bedden, in een sleepingbus (nouja geslapen?!), we hebben geslapen in het vliegtuig, in een grote met airco verkoelende touringbus waar er keiharde housemuziek werd gedraaid, we hebben geslapen in een kamer die groter was dan onze benedenverdieping thuis, we hebben geslapen in een kingsizebed waar we elkaar niet in konden vinden, we hebben geslapen op de twee kilometer hoge berg, banahills, omdat we vastzaten en nog twee uur moesten wachten, we hebben in een hotelkamer van negen vierkante meter geslapen en in de tuktuk na een bezoek aan de angkor tempels.

We hebben gedoucht onder warme en koude douches, we hebben gezwommen in grote en kleine zwembaden, we hebben liters en liters water gedronken ( Jeroen in de vorm van bier), we zijn miljonairs geweest in Vietnam, we hebben producten gekocht van een ton, afgedongen en boos weggelopen om vervolgens schreeuwend achter nagezeten te zijn geweest, onze billen samengeknepen in de langste en hoge kabelbaan over de zuid chinese zee, ons verwonderd over de onderwaterwereld van Vietnam, met 80 kilometer per uur van een glijbaan afgezoefd, menigmaal de wekker om vier uur snachts af horen gaan, we hebben dodemansritten gemaakt op veel verschillende wegen, ik ben aangereden door een scooter, ons leven op het spel gezet om over te steken en we hebben stof gehapt omdat we eigenwijs geen mondkapje om wilden vanwege de ondraaglijke hitte welke ik bijna iedere dag wel minimaal een keer heb vervloekt.

We hebben Vietnamezen en Cambodjanen de hand geschud, we hebben blije en verdrietige mensen in de ogen gekeken, we hebben het leed en de blijdschap gevoeld van mensen, we hebben vele droevige levensverhalen gehoord waarbij ik een traantje heb gelaten, we hebben nee gezegd tegen bedelaars en ons daar rot over gevoeld, we hebben vieze oude mannen met jonge meisjes/kinderen gezien, we hebben (nouja ik) keihard en geirriteerd NO geroepen tegen de duizenden tuktukdrivers die ons een ritje aanboden en in dezelfde zin ook harddrugs, we hebben mensen bewonderd en een diep respect gevoeld, we hebben de dankbaarheid in de ogen van kinderen gezien en we hebben met mensen samengewerkt.

Ik ben warm ontvangen en heb samengewerkt met mensen die ijverig zijn en het beste uit zichzelf, uit elkaar en uit een ander willen halen. Ik ben geknuffeld, geaaid, gekust, aangeraakt, glimlachend aangekeken en daarbij vaak sister genoemd. Ik heb gelachen, gehuild, gewerkt, ben in het diepe gegooid, vele emoties ervaren, gezwaaid, gekieteld, geknuffeld, aangeraakt, gespeeld, geluisterd, gekeken, aanschouwd, geobserveerd, geschreven, lesgegeven, maar bovenal genoten van al het moois en goede wat gaande is op lavalla skool en yodifee wat voor een groot deel mogelijk gemaakt wordt door het Liliane fonds en Sharing Succes.

Het was een reis die mij als individu rijker en sterker heeft gemaakt en mij heeft doen groeien in mijn bewustzijn ten aanzien van de mensheid. Ook heeft het mij doen beseffen dat we als mensen kwetsbaar zijn in welk opzicht dan ook en dat je voor de wereld maar een persoon bent, maar voor een ander de wereld kan zijn.

[gallery_bank type="images" format="thumbnail" title="false" desc="false" responsive="true" display="all" sort_by="random" special_effect="none" animation_effect="bounce" album_title="false" album_id="26"]