Een nieuwe zonnige dinsdag is aangebroken die start met een gigantisch dik oog welke ik niet open krijg bij het wakker worden in de ochtend. Die vervelende en kleine snelle muggen hebben mij nu niet alleen gestoken op plaatsen op mijn lichaam waarvan ik mij afvraag hoe ze er komen of überhaupt kunnen steken ( mogelijk nachtelijk toiletbezoek) als ik vierentwintig uur van top tot teen ben ingepakt met muggenwerende en geïmpregneerde kleding inclusief dikke sokken, maar misschien hebben ze juist daarom mijn oog ontdekt...

Misschien ben ik gestoken tijdens mijn gesprek met een van de studenten van yodifee die dinsdagavond erg verdrietig was en het allemaal even niet meer zag zitten na een dag te hebben gewerkt, samen met de studenten van de high skool, aan een businessplan om het vervolgens te presenteren aan een jury en tot slot te horen kreeg dat hij het fictieve geld niet zou krijgen omdat zijn businessplan niet op alle fronten deugt. Een goede ervaring voor de studenten, een waarbij ze onder andere doelen moeten stellen voor korte en lange termijn, een visie bedenken voor het bedrijf, nadenken over de financiële aspecten van een eigen onderneming starten en hiermee dus nadenken over de toekomst. Helaas hoort daar ook bij dat je af en toe teleurgesteld wordt en je plan moet evalueren en aanpassen.

De tweede dag op lavalla begon een beetje triest, want de directrice en een leerkracht, hadden net te horen gekregen dat een student, die net de primary skool had afgerond en daarom voor een paar dagen naar huis was, totaal verbrand was tijdens een brand in het huis van haar gezin doordat oma tijdens het lezen van een boek de olielamp had omgestoten. Het complete huis van bamboe en gedroogde bladeren was binnen luttele minuten afgebrand met daarin de student van lavalla. Momenteel bevind zij zich in een ziekenhuis in Phnom Penh , weliswaar compleet verbrand en in coma, en hebben de staffmembers van lavalla onder elkaar geld ingezameld om het arme gezin te helpen omdat zij geen geld hebben om het ziekenhuis te betalen. Een erg triest verhaal. In de middag verzamelden alle leerlingen, leerkrachten en ander aanwezig personeel zich in een veel te kleine ruimte om met elkaar te bidden voor hun leerling, klasgenoot of schoolgenoot. Een erg emotionele bijeenkomst waarvan ik hoop dat het maar enigszins zal helpen......

Ik heb een ochtend besteed aan het observeren van leerkrachten en de gegeven lessen toen ik als een soort inspecteur achterin de klas zat. Eigenlijk voelde ik mij daar helemaal niet prettig bij, maar hierdoor kreeg ik wel een beetje een beeld van hoe de leerkrachten te werk gaan en hoe de kinderen iets aangeleerd krijgen. Een goede beginsituatie voor mijn les die ik aan alle leerkrachten op woensdagmorgen gegeven. Een les over hoe kinderen leren, hoe het brein werkt en wat er disfunctioneert in het denken van kinderen die intellectueel een handicap hebben. Ook is de woensdag als een razende haas voorbij geschoten door het lesgeven in alle klassen (6) en dan vooral Engelse spelletjes (soms in teams om punten te scoren) zoals 'wat is er weg?', 'welk woord beeld je klasgenoot uit?', 'wie is het?' en werkwoorden uitbeelden. Het was een dag waarbij ik vaak ontroerd was door het zien en voelen van de blijdschap van de kinderen en ook door het praten met de leerkrachten, die hun uiterste best doen, maar soms nog ontwetend zijn over in mijn ogen erg belangrijke aspecten betreffende lesgeven en dan vooral aan kinderen met een handicap.

'Sister, sister, sister, was iets wat ik vaak hoorde als ik over het perceel naar een andere klas liep, zodat ik even de kant van een leerling zou opkijken om oogcontact te maken en daarbij glimlachend een knikje aan elkaar te kunnen schenken. De leerlingen zijn stuk voor stuk allemaal erg dankbaar en hebben geweldige donkere ogen waarin je kunt zien dat ze op hun plek zijn, zich thuis en veilig voelen, elkaar waarderen, de mogelijkheid hebben om hun zelfvertrouwen te laten groeien en vooral veel blijdschap in zich hebben waardoor ik het lonkende en verkoelende helderblauwe zwembad, wat binnen enkele tientallen meters in mijn bereik ligt, vergeet tijdens het lesgeven in de ondraaglijke hitte terwijl ik transpireer als een otter.

Sok, een spastische jongen van een jaar of 10, zittend in een rolstoel, geplaatst in de 'special class' omdat (zo lijkt het) hij cognitief erg zwak is. Niets is minder waar, want toen we een Engels spelletje speelden waarbij ze het juiste woord moesten roepen bij de tekening die ik maakte op het bord riepen zijn klasgenoten woorden die niet juist waren, zei de leerkracht mij dat hij het toch niet wist, maar hoorde ik van achter in het lokaal een klank die op het woord leek wat ik zocht. Ik vroeg iedereen stil te zijn en liet sok het woord nogmaals herhalen. Sok deed zijn uiterste best en ondanks de flinke spasmes die hij in zijn hele lichaam kreeg van zijn enthousiasme, schreeuwde hij het woord: happy!!! Heel de klas begon te juichen en er ontstond een sfeer van euforie waarna sok vervolgens gewoon nog drie engelse woorden raadde die ik op het bord tekende waarvan zijn klasgenoten geen idee hadden. Wat een geweldig en ontroerend moment om sok zo ongelooflijk blij en zelfverzekerd te zien terwijl hij eerst onderschat werd. Een erg 'happy' gevoel.

De dagen gaan snel.....aan de ene kant vind ik dat erg jammer omdat ik intens geniet van alle indrukken en mensen om mij heen, maar aan de andere kant is het ook fijn om straks weer thuis te zijn om mijn familie en jeroen te knuffelen, de Nederlandse koele lucht in te kunnen ademen, te slapen op mijn eigen kussen, een warme douche te kunnen nemen om nog maar te zwijgen over mijn verlangen naar een stukje oude kaas met mosterd :) Maar vooral om het indrukwekkende en ingewikkelde verhaal van Nimul en yodifee te kunnen vertellen aan de mensen die dat willen horen.

[gallery_bank type="images" format="thumbnail" title="false" desc="false" responsive="true" display="all" sort_by="random" special_effect="none" animation_effect="bounce" album_title="false" album_id="24"]