Een bezoek aan de boerderij in een van de provincies die Cambodja rijk is, namelijk de groenrijke provincie kampot. Een rit van zo'n twee uur over rood en bruin gekleurde wegen waarop de auto het stof doet opwaaien en wij op de achterbank heen en weer worden geslingerd alsof we in een kermisattractie zitten. Bomen met lange stengels met groene ronde toppen in de rijstvelden die mij doen denken aan lolly's in appelsmaak en hardwerkende mensen met koeien langs de kant van de weg of in de intens groene rijstvelden.

We rijden een klein smal weggetje op, waarvan we in eerste instantie denken dat de jeep daar te breed voor is, om vervolgens aan te komen bij de boerderij. Een onderdeel van yodifee waar momenteel zes jongens opgeleid worden met betrekking tot het boerenleven. De studenten kunnen hier zelf een keus voor maken nadat ze de basisopleiding af hebben gerond. Het perceel ziet er verzorgd uit en zodra we uit de auto stappen horen we de dierengeluiden om ons heen alsof ze weten dat er vreemden op bezoek komen. We worden rondgeleid en mogen een kijkje nemen in het klaslokaal waar de zes aanstaande boeren les krijgen over de ziektes van een koe om vervolgens praktijkles te krijgen in de stallen waar vier varkens hun jongen aan het voederen zijn. De jongens maken de stallen schoon met een zelf gefabriceerd bezempje van gedroogde bladeren, spuiten wat verkoelend water en geven de dieren te eten. De varkens worden na vier maanden verkocht voor een bedrag van 2 dollar per kilo. Als we later nog eens langs lopen zijn twee studenten eten aan het koken en willen ze dit maar al te graag met trots laten zien.

Tijdens ons bezoek kunnen we de kinderen van de dagopvang, dit zijn jonge kinderen met een flinke cognitieve beperking, niet ontmoeten vanwege een studiedag voor het personeel. Ze krijgen informatie over wat de verschillende ziektebeelden inhouden en hoe hier mee om te gaan in de praktijk. Een goed initiatief. Na het drinken van een zelfverbouwde kokosnoot en een lunch bij een medewerker thuis (op het platteland) beginnen we met onze bezoeken aan studenten thuis waarvoor we nog dieper de rijstvelden in moesten lopen nadat we de auto aan de kant van de weg hadden geparkeerd. Een bijzondere en mooie ervaring die ons een heel klein kijkje gaf in het leven van een arm gezin op het platteland met een gehandicapt kind wat hulp nodig heeft of al eerder heeft gekregen.

Ons eerste bezoek was aan een dertienjarig meisje, chrun thon, met een ziekte waardoor haar rug vergroeid is, zij sinds een jaar incontinent is en niet meer kan lopen omdat haar benen wegklappen. De verdere ontwikkeling van haar ziekte is onduidelijk. Dit is tevens ook het probleem waardoor zij sinds vier maanden niet meer naar school kan. Er zijn verschillende gesprekken geweest om chrun thon een plaats te bieden bij de lavalla school, maar vanwege de afstand is moeder erg sceptisch en nog niet overtuigd. Wanneer we chrun thon vragen wat haar allerliefste wens is antwoord zij dat ze weer wil leren, terwijl haar 86-jarige oma achter haar met een piepstemmetje instemmend knikt en khmer tegen ons praat. We worden voorzien van een kokosnoot en nemen plaats op een soort tafel van bamboe op palen, maar welke dient als zitplaats voor bezoekers en het gezin.

Vervolgens bezoeken we, na een wandeling van bijna een kilometer over een heel smal paadje door de rijstvelden, ry chandara. Een zes jarig jongetje met open en blije blik, maar welke wel in eerste instantie erg verlegen is en telkens achter de benen van zijn vriendelijk lachende moeder kruipt. Ry chandara is geboren met twee klaphanden en twee klapvoeten. Het Liliane fonds en sharing succes hebben het mogelijk gemaakt dat Ry chandara in 2012 een operatie heeft gekregen waardoor hij voor het eerst van zijn leven kon gaan leren lopen en het vervolgens op aandringen van de trotse oma aan ons kon laten zien. Wanneer ik oogcontact maak en in het khmer tegen hem begin te tellen kijkt hij me met grote ogen aan en is de verlegenheid snel weg. Ry chandara klets honderd uit en maakt grapjes zoals een zesjarige dat doet. In oktober 2013 zal hij starten op een school in de buurt.

Tot slot gaan we op bezoek bij nog een student, maar deze is helaas niet thuis. Wel krijgen we een koe te zien welke is gegeven door yodifee van het budget gekregen van liliane fonds en sharing succes. Arme gezinnen (met een gehandicapt kind) kunnen in aanmerking komen voor een koe. Deze koe voorziet het gezin in melk en uiteindelijk in een kalf. Een van de twee koeien wordt weggehaald om vervolgens weer bij een ander gezin te worden geplaatst en te voorzien in melk, te werken op het rijstveld en uiteindelijk weer een nieuw kalf te baren. Daarnaast krijgen sommige gezinnen een fiets zodat de ouders het kind naar de school kunnen brengen.

Een indrukwekkende dag welke ons doet beseffen dat veel cambodjaanse arme gezinnen met een gehandicapt kind inderdaad een stukje hoop krijgen als zij een koe krijgen dat naast het huis van gedroogde bladeren, hun enige bezit is en ook nog eens voorziet in melk, helpt op het rijstvelden en een kalf baart, een fiets krijgen om hun kind naar school te brengen of als hun kind een operatie krijgt waardoor het zelfstandig kan lopen en uiteindelijk naar school kan.

Eenmaal in de provincie takhmao waar villa Maria gehuisvest is worden we wederom met open armen ontvangen door de kinderen met de vraag of we een 'happy day' hebben gehad. Wel wordt ons op het hart gedrukt (door de kinderen) dat we even moeten douchen en moeten rusten......because they can tell about our face.

[gallery_bank type="images" format="thumbnail" title="false" desc="false" responsive="true" display="all" sort_by="random" special_effect="none" animation_effect="bounce" album_title="false" album_id="22"]