Nimul, de directeur en oprichter van yodifee, een negendertig jarige getrouwde vader van drie kinderen met een ontzettend groot verantwoordelijkheidsgevoel, een flinke dosis loyaliteit, intellectueel, maar bovenal een man die zijn eigen doelen, de doelen voor yodifee en de doelen voor anderen hoog legt. Vanaf het prille begin is Nimul er voor de volle 100 procent voor gegaan en dit heeft yodifee gemaakt tot wat het nu is. Een organisatie met een duidelijk doel voor ogen, namelijk het opleiden van kinderen vanaf de basis naar een zelfvoorzienende werkende jong volwassenen met daarnaast een schoolassistance programma, voorzien zij kinderen van medische hulp en rehabilitatie of bemiddelen hierin.

Nu ik het verhaal samenvattend aan het typen ben, realiseer ik mij dat de structuur van yodifee erg eenvoudig klinkt, alsof het een geoliede machine is, maar dat is niet helemaal zo. Onder de organisatie zit een netwerk van draden die met elkaar verbonden zijn waarbij er ook wat valkuilen of minder goed ontwikkelde aspecten zijn. Nimul is dan ook blij dat er iemand voor een langere tijd op bezoek komt en de aandacht heeft voor de kern van de organisatie, omdat Nimul zelf aangeeft dat hij vastzit in bepaalde structuren, zoals de capaciteit en het verantwoordelijkheidsgevoel van zijn staf, de onwetendheid over het runnen van een succesvolle en winstgevende onderneming, namelijk yodicraft (wat nu veel geld kost) en het feit dat Nimul als enige persoon de verantwoordelijkheid draagt en eigenlijk zo goed als alles doet. Denk hierbij aan het schrijven van rapporten aan donors, begeleiden van het personeel, de financiële kant van de organisatie, de website, de nieuwsbrief, het begeleiden van het proces van een nieuwkomend kind, het beoordelen van casussen, het maken van foto's voor publiciteit, het verantwoorden van vele dingen aan vele instanties in Cambodja...etc..etc...etc.

Wanneer ik dan ook aan tafel zit met Nimul heeft hij weliswaar een glimlach op zijn gezicht, maar verteld hij mij dat hij er geen zin meer in heeft, zijn energie op is, hij niet meer slaapt in de nacht, een zwaar gevoel van druk ervaart en dat hij wil stoppen. Nimul verteld ook dat hij zijn ware gevoelens laat zien, omdat hij schrikt van hoe hij veranderd is de afgelopen vier jaar (zolang is hij nu directeur) en dat als hij de problemen aangeeft bij 'The board' hij geen respons krijgt en dit is uiteraard frustrerend. Naarmate het gesprek vordert besef ik mij dat er een man tegenover mij zit die zich in een spagaat bevind tussen zijn levenswerk, idealen en opgebouwde organisatie en aan de andere kant zijn oververmoeide lichaam en geest met een laag niveau van energie en zijn gezin.

Meer verantwoordelijkheid geven aan de staf die erop dit moment werkzaam is, is geen optie. Simpelweg omdat zij er de kennis niet over hebben, niet voldoende opgeleid zijn, geen of nauwelijks Engels spreken (laat staan schrijven) en geen gevoel van verantwoordelijkheid hebben. Om sommige werknemers (die overig bijna allemaal voorheen een lavalla student waren en zijn geholpen door Liliane fonds en sharing succes) een functie te kunnen geven waarin ze meer leiderschap moeten tonen, meer verantwoordelijk taken krijgen en Engels moeten kunnen spreken en vooral kunnen schrijven, is er een gedegen opleiding nodig en een persoon die de werknemers voor een langere tijd begeleidt in het proces van groei, zodat de gewenste doelen uiteindelijk ook geïmplementeerd kunnen worden.

Ik vraag Nimul wat volgens hem de sterktes, zwaktes, kansen en bedreigingen (SWOT-analyse) van yodifee zijn. Als sterktes noemt hij de loyale donors, de stevige ondersteunende basis die zij hebben door de samenwerking met de lavalla skool en zijn eigen zelfvertrouwen. Dan stopt nimul met praten en kijkt hij mij aan. Ik vraag of ik hem mag aanvullen, omdat ik vind dat hij zichzelf en yodifee te kort doet. Andere sterktes van yodifee zijn namelijk het proces van opleiden tot zelfvoorzienendheid, de zelfreflecterende houding van Nimul ten opzichte van zichzelf en van de organisatie om te blijven ontwikkelen, het om hulp durven vragen, openstaan voor feedback en de algehele structuur van de organisatie met daarbij de fijne en verzorgde uitstraling. Daarnaast heeft hij van vele mensen figuurlijk het hart aangeraakt en hoop gebracht in arme gezinnen.

Volgens Nimul liggen de kansen van yodifee bij het eerder genoemde opleiden van de werknemers en bij de yodicraftwinkel. Een winkel die gestart is om leer- en werkplaatsen te creëren welke handgemaakte producten verkoopt zoals tassen in verschillende maten, beeldjes van hout, sieraden, kaarten en kerstversiering. Door het betaalsysteem wat niet werkt op de website van yodicraft kunnen de potentiële klanten niets kopen en daarnaast levert de winkel in Phnom Penh ook maar de helft op van de kosten die yodicraft maakt. De winkel schiet nu voorbij het doel, namelijk het opleiden en werkplaatsen bieden aan opgeleide jong volwassenen met handicap. Nimul wil de winkel loskoppelen van yodifee en het een aparte onderneming maken, maar hij geeft aan hier weinig vanaf te weten en vraagt om hulp bij het loskoppelen van yodicraft om het vervolgens winstgevend te kunnen maken.

Als ik Nimul uitleg dat hij fictief een wens zou mogen doen, lacht hij hard en vraagt of het er maar een is. Om Nimul tegemoet te komen zeg ik dat hij een wens voor zichzelf en voor yodifee mag doen en dan wordt het even stil. Nimul denkt na en dan geeft hij aan dat de wens voor yodifee is om de yodicraftwinkel te stoppen, er een nieuwe winstgevende onderneming van te maken met behulp van een professioneel persoon, maar wel met hetzelfde doel namelijk kinderen opleiden en werkplaatsen te bieden.

Dan kijk ik nimul lachend aan en zeg hem dat hij me nog een antwoord verschuldigd is en hij antwoord: a really long holiday......

[gallery_bank type="images" format="thumbnail" title="false" desc="false" responsive="true" display="all" sort_by="random" special_effect="none" animation_effect="bounce" album_title="false" album_id="25"]