Je volledig storten op je muziekstudie zoals het bestuderen van ingewikkelde pianostukken, het componeren en uitvogelen hoe de muziek te spelen op een drumstel met een arm en een been minder als menigeen of het samenwerken en oefenen voor het grote muziekoptreden aankomende zaterdag 24 augustus in Phnom Penh om aandacht te vragen voor mensen met een handicap. Vanaf dat de zon op komt elkaars haar straighten om het vervolgens te wassen en hetzelfde ritueel nog eens drie keer te doen terwijl ze luid lachend en keuvelend met elkaar op 9 vierkante meter staan welke de kappersafdeling is.
Een visje vangen door het afbakende hek met een bamboekstok met daaraan een draadje en degene met de langste arm zijn arm door een minuscuul ruitje van het hek moet persen om maar enigszins bij het water te komen en als de vis dan bijna hapt of het lijkt alleen maar zo, iedereen jubelend aanmoedigingen roept en vanaf zijn stoel of met rolstoel naar het hek gerend of gereden komt. Een verjaardagsfeestje vieren van oma die 76 jaar is geworden en met vele mensen op een kleedje zitten (voor de westerling : lees ik, in allerlei ongemakkelijke posities) om de komende uren te genieten van al het lekkers wat in het midden van de kring staat en daarbij drankjes te drinken die normaal gesproken niet toegestaan zijn. Met elkaar ( de studenten) het perceel en de gemeenschappelijke ruimtes vegen en schoonmaken zodat het er allemaal weer verzorgd uitziet en opgewassen is voor de aankomende week. Zo zag het afgelopen en vooral erg warme weekend eruit op yodifee.

Op maandag heb ik mijn eerste bezoek gebracht aan lavalla skool, zo'n 2 kilometer verderop om het 'een en ander' te doen. Ik had vantevoren totaal geen idee van wat mij te wachten stond, en misschien was dat maar goed ook, want toen ik eenmaal het terrein opreed kreeg ik een vriendelijke glimlach en knuffel van de directrice en was het eerste wat ik in mijn handen gedrukt kreeg een rooster met daarop mijn activiteiten voor de komende dagen......in eerste instantie schrok ik omdat ik niets had kunnen voorbereiden, maar een paar minuten later dacht ik dat ik het beste uit me zelf kan halen als ik in het diepe wordt gegooid en er een beetje druk op de ketel staat! Kom maar op!!!!

Wat is deze maandag ongelooflijk snel gegaan. Van de ene klas naar de andere klas om vooral buiten spellessen te geven met spelletjes die ze nog nooit eerder hebben ervaren. De kinderen konden niet ophouden met lachen en naarmate de tijd verstreek namen de eerst wat afwachtende leerkrachten ook deel aan de spelletjes en konden ze hun lach ook niet meer inhouden. Engelse les geven met ballonnen zoals het leren tellen, de kleuren herkennen en in het Engels zeggen en in de goede volgorde gaan staan van de nummers 1 tot 20 om tot slot nog even lekker te spelen met een ballon die waarschijnlijk veel kinderen niet vaak in handen hebben ( ben ik blij dat ik deze meegenomen had).

Het meest lastige vond ik vandaag het lesgeven aan nieuwe leerkrachten, want ik had tot dan toe helemaal geen beeld van wat zij wel en niet weten, hoe de gang van zaken is in de klas of wat de visie van de school is, als ze die al hebben. Eenmaal nadenkend over wat ik de belangrijkste aspecten in het onderwijs vind, ben ik mijn anderhalf durende les begonnen en naarmate de tijd verstreek kreeg ik er steeds meer vertrouwen in. Op woensdag staat er een les ingeroosterd voor alle leerkrachten, daar moet ik nog maar even een nachtje over slapen..... De klassen bestaan uit ongeveer 10 tot 15 leerlingen en de leeftijden verschillen soms enorm. Eigenlijk ook niet zo heel gek, want de kinderen zitten hier op cognitief niveau ingedeeld, al heb ik daar sinds vandaag een beetje mijn twijfels bij na het zien en horen van een paar hele slimme kids in vergelijking met klasgenoten. Ook op de lavalla skool zitten kinderen die dankzij Liliane fonds en sharing succes kunnen leren, eten en drinken krijgen, medische zorg krijgen en kunnen groeien in welk opzicht dan ook om vervolgens door te stromen naar yodifee voor een hihg skool opleiding of een vakmanschap. Het is fijn en ontroerend om te zien dat de kinderen zich veilig voelen en bijna de hele dag met een glimlach op hun gezicht een les volgen, de lunchtafel afruimen of elkaar helpen als het bijvoorbeeld even niet lukt met de rolstoel of een prothese die losschiet.
Aan het einde van de dag werd ik van alle kanten belaagd, geaaid, geknuffeld, bedankt, aangekeken met een glimlach, gekust en gingen bijna alle studenten er vanuit dat ik er dinsdag weer zou zijn, see you tomorrow sister!!! Ik kijk er erg naar uit!

[gallery_bank type="images" format="thumbnail" title="false" desc="false" responsive="true" display="all" sort_by="random" special_effect="none" animation_effect="bounce" album_title="false" album_id="23"]